In een verlaten
straat kruipt een ongeklede vrouw over de grond. Met één hand heeft ze een baby
bij de keel, met haar andere hand houdt ze een onbevlekte dolk omhoog.
We zijn getuige van
een grimmig en zorgwekkend tafereel.
Dit is een
kantelmoment.
De toestand is
ernstig en heel verontrustend,...kan alle kanten opgaan,
maar is gelukkig nog
lang niet verloren.
Het grote potentiële
drama dat in de lucht hangt, het ultieme rituele offer, hoeft niet voltrokken
te worden.
De wanhoop of
waanzin, kan nog plaats maken voor vertwijfeling,
of voor een
sprankeltje hoop.
Of misschien
arriveert er toch nog tijdig hulp en bijstand,
... in plaats van de
pers, wanneer het te laat is voor alle betrokkenen,
om het verhaal rond
het grote verlies te verslaan.
Een werk over
wanhoop, over hoop, en over mededogen.